Εκ πρώτης όψεως, η τελειότητα φαντάζει ελκυστική! Τι ωραία που θα ήταν αν ήμασταν τέλειες εξωτερικά και εσωτερικά! Αλλά δεν είμαστε, έτσι μάθαμε να πιστεύουμε, επομένως, πρέπει να μπούμε στο κυνήγι της τελειότητας.
Μας αρέσει κιόλας να πιστεύουν πως είμαστε τέλειες, για αυτό ένα μεγάλο μέρος της καθημερινότητάς μας το περνάμε με το να ασχολούμαστε με τις «ατέλειες» που νομίζουμε ότι έχουμε. Εστιαζόμαστε στο να προσπαθούμε να τις κρύψουμε, να τις βελτιώσουμε, να φανούμε ιδανικές, διότι βαθιά μέσα μας πιστεύουμε ότι μόνο έτσι θα είμαστε αρεστές και αποδεκτές.
Φροντίζει βέβαια για αυτό και ο σημερινός τρόπος ζωής που συνεχώς μας υπενθυμίζει με όλα τα μέσα, πως μπορούμε να βελτιώσουμε και τούτο και κείνο και το άλλο. Στην κυριολεξία βομβαρδιζόμαστε από όλο αυτό το «νοιάξιμο» για τη βελτίωσή μας. Αυτό όμως που στην πραγματικότητα συμβαίνει, είναι να μας κάνει να αισθανόμαστε κάθε μέρα και πιο «ατελής» και μας ωθεί σε μια ατέλειωτη αναζήτηση της «τελειότητας».
Ποιας τελειότητας, ποιος έχει ορίσει τι είναι τέλειο και για ποιον; Υπάρχουν κανόνες και ποιος τους έφτιαξε;
Φόβος κρύβεται πίσω από την προσπάθειά μας να ταιριάζουμε τον εαυτό μας συνεχώς με αυτό που θεωρείται τέλειο κι έχει συνέπειες!
Προκειμένου να κρύψουμε ότι νομίζουμε ή φανταζόμαστε ότι είναι ατέλειά μας ή αδυναμία μας, οχυρωνόμαστε για να μην μας «καταλάβουν» οι άλλοι, είμαστε συνέχεια σε επιφυλακή, επικοινωνούμε με επιφυλακτικότητα, απομακρυνόμαστε από τον αυθεντικό εαυτό μας. Το πρόβλημα είναι ότι και οι άλλοι κάνουν το ίδιο, οπότε πως φανταζόμαστε ότι μπορεί να έχουμε ουσιαστικές σχέσεις όταν όλοι «κυκλοφορούμε» με ένα προσωπείο, που υποτίθεται ότι είμαστε εμείς.
Μιμούμαστε συμπεριφορές που θεωρείται ότι είναι «τέλειες», αποδεκτές δηλαδή, και δυσκολευόμαστε να εμπιστευτούμε και να εμπειραθούμε οτιδήποτε έρχεται από μέσα μας, σαν εσωτερική ανάγκη.
Προσπαθούμε να υιοθετήσουμε μια ομοιόμορφη συμπεριφορά, την πιο trendy κατά προτίμηση, ενώ μέσα μας θαυμάζουμε το διαφορετικό, που ποτέ δεν θα τολμήσουμε, που πάντα θα λαχταράμε αλλά θα το αναβάλουμε, γιατί περιμένουμε να το κάνει πρώτα κάποιος άλλος. Δεν μάθαμε ίσως ακόμα πως η ζωή δεν αναβάλλεται!
Χρησιμοποιώντας αυτή τη ρηχή, φαινομενικά «τέλεια» εικόνα του εαυτού μας, είμαστε σίγουρες ότι δεν υπάρχει κίνδυνος να εκτεθούμε, να πονέσουμε, να μας απορρίψουν, γενικά, νομίζουμε ότι δεν κινδυνεύουμε από «χτυπήματα και ατυχήματα». Το αποτέλεσμα είναι να μην δοκιμάζουμε ότι θεωρούμε αδυναμία μας, αν είναι όντως αδυναμία, δεν το ξέρουμε και το χειρότερο διστάζουμε να δοκιμάσουμε μια χαρισματική μας ικανότητα, διότι μόνο λίγοι μπορούν να την εκτιμήσουν.
Έτσι, κάναμε την τελειότητα αυτοσκοπό, με αποτέλεσμα να διαστρεβλώνουμε τη φυσικότητα της ύπαρξής μας, και να μην μπορούμε να ολοκληρωθούμε σαν προσωπικότητες. Ολοκληρωμένη προσωπικότητα, δεν είναι η φαινομενικά τέλεια, αλλά εκείνη που στέκεται με θάρρος μπροστά σε όλα τα μέρη του εαυτού της, φωτεινά ή σκοτεινά, θετικά ή αρνητικά και τα διαχειρίζεται εξίσου καλά. Ξέρει που θέλει να πάει, ποιοι είναι οι στόχοι της και φροντίζει να βελτιώνεται και να εξελίσσεται σε σχέση με αυτούς.
Αν παρατηρήσουμε τον πίνακα της Μόνα Λίζα θα δούμε μια γυναικεία μορφή να μειδιά με ένα παιχνιδιάρικο βλέμμα. Αν καλυφθεί το στόμα, τα μάτια φαίνονται σοβαρά, αν καλυφθούν τα μάτια, το στόμα δεν φαίνεται να χαμογελά. Η μοναδικότητα της Μόνα Λίζα προέρχεται από το σύνολο των χαρακτηριστικών της, τα οποία μεμονωμένα είναι ατελή, ενώ ταυτόχρονα όλα είναι σε τέλεια αρμονία μεταξύ τους.
«Η τελειότητα επιτυγχάνεται όχι όταν δεν υπάρχει τίποτα να προσθέσεις, αλλά όταν δεν υπάρχει τίποτα να αφαιρέσεις». Antoin de Saint-Exupéry
Ας επιτρέψουμε στον εαυτό μας να γνωρίσει τις τέλειες ατέλειές του, ας τον μάθουμε πως να τις αγαπά, να τις εξελίσσει και όχι πώς να τις απωθεί σαν ανεπιθύμητες. Ας ευχαριστήσουμε όλους αυτούς που έρχονται στη ζωή μας για να μας τις δείξουν. Ας σταματήσουμε να δημιουργούμε παραμορφωτικούς καθρέπτες που δείχνουν μια τέλεια εικόνα μας, περιμένοντας ότι μια μέρα μπορεί και να της μοιάσουμε.
Μια ολοκληρωμένη προσωπικότητα γνωρίζει ότι η εσωτερική ομορφιά αναδεικνύεται μόνο όταν αποδέχεται τις ατέλειές της και επιβεβαιώνεται από το πως συμπεριφέρεται στις ατέλειες των άλλων.
Ας θυμηθούμε πως ότι ψάχνουμε και ανακαλύπτουμε με την ψυχή και την καρδιά μας είναι πάντοτε τέλειο, ακόμα και μέσα στην ατέλειά του και είναι αυτό που θα μας οδηγήσει στην προσωπική μας εξέλιξη. Μέσα από τις αδυναμίες μας και τα σκοτεινά μας σημεία παίρνουμε τη δύναμη να φωτίσουμε το κάθε μας σκοτάδι. Δεν έχουμε γεννηθεί για να γίνουμε τέλειες, ΕΙΜΑΣΤΕ τέλειες έτσι κι αλλιώς, μπορούμε όμως, να γίνουμε αυθεντικές.
Η αυθεντικότητα είναι η τέλεια εκδοχή του εαυτού μας. Ας την αναζητήσουμε μέσα μας!
Της LifeCoach Ελένης Αϋφαντή
Η Ελένη Αϋφαντή είναι σύμβουλος Προσωπικής Ανάπτυξης (LifeCoach), εκπαιδευμένη στη Συστημική Ψυχιατρική και τη Διαχείριση Αρνητικών Καταστάσεων στο πλαίσιοτου εκπαιδευτικού προγράμματος που παρέχεται στην Ιατρική Σχολή του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών. Είναι ειδικευμένη στο Νευρογλωσσικό Προγραμματισμό (NLP), ως εκπαιδεύτρια (NLP CoachingTrainer). Πτυχιούχος Διοίκησης Επιχειρήσεων από το Université de La Rochelle της Γαλλίας, η Ελένη εργάστηκε για 28 πολύ δημιουργικά χρόνια στον κόσμο της βιομηχανίας ως στέλεχος Παραγωγής, Αγορών, καθώς και στη Διοίκηση Ανθρώπινου Δυναμικού.
Έχοντας ολοκληρώσει αυτό τον κύκλο της επαγγελματικής της ζωής, αποφάσισε, το 2010, να αποδεχθεί τη φυσική της κλίση να υποστηρίζει και να καθοδηγεί ανθρώπους στην πραγματοποίηση των επιθυμιών που έχουν για τη ζωή τους. Έτσι, μελέτησε συστηματικά και αφοσιώθηκε με πάθος σε μια δουλειά για την οποία, στην πραγματικότητα, εκπαιδευόταν ήδη επί σειρά ετών, από μεγάλο προσωπικό ενδιαφέρον. Από το 2011 πραγματοποιεί βιωματικά σεμινάρια και ομαδικές ή ατομικές συνεδρίες συμβουλευτικής με μια ευρεία θεματολογία, όπως αυτογνωσία, σχέσεις, πραγματοποίηση στόχων, διαχείριση αρνητικών καταστάσεων, και άλλα.