Mindfulness είναι η κατάσταση εκείνη που ζούμε την κάθε στιγμή, βιώνουμε ό,τι μας συμβαίνει κι απολαμβάνουμε ό,τι μας ευχαριστεί, αποδεχόμενοι ταυτόχρονα κι όλες τις δοκιμασίες που συναντάμε στο δρόμο μας.
Δεν υπάρχει επίκριση για τους άλλους και κυρίως για τον εαυτό μας. Δεν υπάρχουν διακρίσεις, μόνο αποδοχή της κάθε στιγμής, είτε έχει ευχαρίστηση είτε πόνο, θυμό ή δυσκολία. Όπως ακριβώς συμβαίνει με τον καιρό, που άλλοτε βρέχει ή έχει κρύο και άλλοτε έχει ήλιο και ζέστη, κι εμείς δεν μπορούμε να το ελέγξουμε ούτε να το αλλάξουμε, απλά το αποδεχόμαστε. Ένα χαρακτηριστικό σημάδι ότι εστιάζουμε στο εδώ και τώρα είναι όταν αρχίζουμε να αντιλαμβανόμαστε τις σκέψεις μας σε βάθος.
Για τους περισσότερους αυτή η πνευματική αναγέννηση είναι μια μακρόχρονη διαδικασία που εξελίσσεται σε διάφορα επίπεδα. Μπορεί για πολλά χρόνια η καθημερινότητά μας να είναι γεμάτη άγχος και κατάθλιψη, να νιώθουμε πως η ζωή είναι εχθρική απέναντί μας και η πραγματικότητά μας αβάσταχτη…
Κάποιο πρωινό, λοιπόν, ξυπνάμε με τη σκέψη πως, αφού εμείς οι ίδιοι δεν αντέχουμε άλλο τον εαυτό μας, τότε θα πρέπει να υπάρχουν δύο «εγώ», το «εγώ» και το «εγώ που δεν αντέχω να ζω πια μαζί του». Εκείνη ακριβώς τη στιγμή ξεκινά η μαγική διαδικασία της αναγέννησής μας. Αφήνουμε πίσω μας το «εγώ που δεν αντέχουμε» και πηγαίνουμε στο «εγώ που μας αρέσει», αρχίζουμε να ζούμε με το «εγώ είμαι».
Το κομμάτι του εαυτού μας που αφήνουμε πίσω είναι εκείνο που δεν νιώθει ποτέ χαρούμενο και ικανοποιημένο, συνεχώς παραπονιέται σαν ένα κακομαθημένο παιδί για ό,τι συμβαίνει, είναι το ανήλικο κομμάτι του εαυτού μας. Μπορεί να ισχυρίζεται ότι ζητάει την ευτυχία, όμως όλες του οι πράξεις δείχνουν πως επιθυμεί τις συγκρούσεις και τη δυστυχία. Χρειάζεται όλη αυτήν τη διαμάχη, τους εχθρούς, για να βιώνει την αποξένωση από τον κόσμο και να μπορεί να λέει συνεχώς την ιστορία της ζωής του, γεμάτη πόνο, πίκρα, παράπονο και μιζέρια. Το «εγώ που δεν αντέχω να ζω πια μαζί του» ζει με αναμνήσεις και την προσμονή της επανάληψης όλων των αρνητικών καταστάσεων της ζωής μας. Δεν ζει επομένως στην παρούσα στιγμή.
Ό,τι ζούμε, νιώθουμε, πιστεύουμε, κάνουμε πρέπει να είναι στο τώρα. Αν χάνουμε το τώρα, αν δεν το βλέπουμε, τότε χάνουμε και το νόημα της ζωής, καθώς βρισκόμαστε παγιδευμένοι σε εικόνες, ταμπέλες, εικασίες που μας απομακρύνουν σταθερά από την ανακάλυψη του πραγματικού νοήματος της ύπαρξης. Θα παλεύουμε συνεχώς να βρεθούμε σε μια άλλη κατάσταση, κάπου στο μέλλον, που όλα θα είναι όπως τα θέλουμε, θα ζούμε με την αναβολή της προσωπικής μας ευτυχίας.
Η εξέλιξη μπορεί να έρθει μόνο μέσα από μια μεγάλη κρίση, για αυτόν το λόγο κάθε κρίση είναι μια ευκαιρία αλλαγής. Ίσως είναι ένας θάνατος, η απώλεια εργασίας, ένας χωρισμός, μια οικονομική καταστροφή, μια ασθένεια.
Είναι όλες αυτές οι δύσκολες στιγμές που ο εγωιστής εαυτός μας νιώθει αδύναμος.
Της Σοφίας Λίναρη
Σύμβουλος ψυχικής υγείας
