Στις μέρες μας, με τις οικονομικές συνθήκες που επικρατούν, οι περισσότεροι από εμάς για να ανταπεξέλθουμε στις υποχρεώσεις μας θα αναζητήσουμε μια δεύτερη δουλειά ή θα αυξήσουμε τις ώρες εργασίας μας αναλαμβάνοντας επιπλέον αρμοδιότητες, για να εξασφαλίσουμε την παραμονή μας στην υπάρχουσα. Αν σε αυτά προσθέσουμε την ανταγωνιστικότητα και τις υψηλές απαιτήσεις που υπάρχουν σε όλα τα εργασιακά περιβάλλοντα, η πίεση και το άγχος μας εκτοξεύονται.
Κατά συνέπεια, η ισορροπία ανάμεσα στην εργασία και την προσωπική ζωή πάει περίπατο. Οι διαπροσωπικές και οικογενειακές σχέσεις είναι αυτές που πληρώνουν το βαρύτερο τίμημα κι ακολουθεί ο ελεύθερος και ποιοτικός χρόνος με τον εαυτό μας, η χαλάρωση και η ξεκούρασή μας, οι φιλικές και κοινωνικές συναναστροφές.
Το επόμενο βήμα που μας οδηγεί στην έλλειψη ισορροπίας εργασίας και προσωπικής ζωής είναι τα διλήμματα και οι ενοχές. Όταν είμαστε στη δουλειά αισθανόμαστε ενοχές που δεν αφιερώνουμε χρόνο στην οικογένεια κι όταν είμαστε με την οικογένεια, το μυαλό μας είναι στη δουλειά. Έχουμε ενοχές που δεν δουλεύουμε και τα σαββατοκύριακα για να τα καταφέρουμε, έχουμε ενοχές που διασκεδάζουμε, ακόμα και που ξεκουραζόμαστε.
Σαν να μην έφταναν αυτά, έχουμε και την τυραννία των κινητών, των tablets και παντός είδους φορητών ηλεκτρονικών συσκευών που ανεξέλεγκτα δίνουν πρόσβαση στον χρόνο μας και στην προσωπική μας ζωή στον οποιοδήποτε.Έχουμε ποτέ αναλογιστεί πόσο μας κοστίζει αυτή η εξάρτηση; Πανάκριβα και το νόμισμα είναι η ίδια μας η ζωή. Η άμεση απεξάρτησή μας και στην κυριολεξία αποτοξίνωση μας από αυτά, θα μας χαρίσει πίσω τον πολύτιμο χρόνο μας κι όχι μόνο.
Όλοι έχουμε ζήλο για την εργασία μας και θέλουμε να το δείχνουμε, ας αναρωτηθούμε όμως: «Είναι ανάγκη να με βρίσκουν πάντα στο κινητό, δεν μπορεί το θέμα να περιμένει μέχρι αύριο;». Στη συνέχεια βέβαια, ίσως χρειάζεται να αναλογιστούμε και τις δικές μας ευθύνες για αυτές τις ενοχλήσεις: «Οργάνωσα έτσι τα θέματά μου, ώστε να μην χρειάζεται να γίνει κάποια διευκρίνιση ή άφησα εκκρεμότητες που λογικά θα χρειαστεί να ξεκαθαριστούν».
Αρχικά, χρειάζεται να αποδεχθούμε ότι αυτό που σήμαινε για μας ισορροπία στο παρελθόν, ίσως πρέπει να αναπλαισιωθεί με τα νέα δεδομένα που θα δημιουργούν μια ισορροπία σχετικά με την νέα τάξη πραγμάτων. Αν συνεχίσουμε να κρίνουμε την τωρινή κατάσταση με ότι σήμαινε για μας η ισορροπία παλαιότερα, απλά, θα νομίζουμε ότι τώρα ζούμε μια εντελώς ανισόρροπη ζωή.
Οργανώνοντας το χρόνο μας
Η απόλυτη ισορροπία, έτσι κι αλλιώς, μπορεί να μην είναι εφικτή αυτή τη στιγμή επειδή δεν μπορούμε άμεσα να απαλλαγούμε από τις επιπλέον υποχρεώσεις. Γιa αυτό έρχεται επιτακτικά η ανάγκη της άριστης οργάνωσης του χρόνου μας, ώστε να μην αποκλείσουμε τη ζωή μας μόνο στη δουλειά.
Για να εξασφαλίσουμε λοιπόν τη βέλτιστη αξιοποίηση του χρόνου μας, ξεκινάμε από μια ενδελεχή ιεράρχηση των αναγκών, των υποχρεώσεων και των θέλω μας. Χωρίς πραγματική και ξεκάθαρη ιεράρχηση, το όποιο πρόγραμμα θα καταρρεύσει, διότι από την ιεράρχηση απορρέουν τα όρια που θα βάλουμε, τα όχι που θα πούμε, αλλά κι οι στιγμές που θα κρατήσουμε, μικρά ίσως πράγματα με μεγάλο νόημα όμως για μας.
Η δεύτερη σημαντικότατη απόφαση που πρέπει να πάρουμε είναι η αδιαπραγμάτευτη πειθαρχία στο πρόγραμμά μας, εξάλλου εμείς το δημιουργήσαμε, δεν μας το επέβαλε κανείς. Πρακτικές του τύπου «από Δευτέρα...» δεν θα μας πάνε μακριά.
Η τρίτη απόφαση είναι αυτή της ευελιξίας. Χρειάζεται να είμαστε έτοιμοι να αλλάξουμε συνήθειες που δεν ταιριάζουν στο νέο μας πρόγραμμα και να δημιουργήσουμε νέες που θα το υποστηρίζουν.
Η τέταρτη απόφαση είναι αυτή της χρήσης ενός εσωτερικού «διακόπτη». Ξέρω, ξέρω, είναι δύσκολο... θα σου πω όμως πως είναι τόσο δύσκολο, όσο εσύ θα θελήσεις να είναι. Αν κατορθώσουμε να δημιουργήσουμε ένα διακόπτη ασφαλείας, ο οποίος θα εμποδίζει τα θέματα της δουλειάς να πάνε στο σπίτι και το αντίστροφο, τότε, έχουμε δημιουργήσει ποιοτικό χρόνο για μας και για τους γύρω μας.
Η πέμπτη απόφαση είναι η αποκλειστική μας ευθύνη για το που θα διαθέσουμε το χρόνο μας. Πρέπει να είμαστε αυστηροί με το χρόνο μας, αλλά ευγενικοί με τους ανθρώπους, παρόλο που δεν θα τους επιτρέπουμε να τον χρησιμοποιούν κατά τη βούλησή τους. Πρέπει πολύ υπομονετικά να τους επικοινωνήσουμε τη νέα μας απόφαση.
Όπως είπαμε και παραπάνω, πρέπει να εξασκήσουμε το δικαίωμα να λέμε ΟΧΙ. Σίγουρα, μέσα σε ένα ασταθές και ανταγωνιστικό περιβάλλον, δεν είναι πάντα εύκολο να λέμε όχι.Όμως, αν μπορούμε να αποφύγουμε ή να απαλλαγούμε από κάτι και δεν το κάνουμε γιατί δυσκολευόμαστε να αρνηθούμε από αίσθηση υποχρέωσης ή γιατί γεμίζουμε ενοχές, τότε, πρέπει να γνωρίζουμε ότι αφαιρούμε από τη μέρα μας πολύτιμο χρόνο, που θα μπορούσαμε να αφιερώσουμε σε δραστηριότητες που θα πρόσφεραν ικανοποίηση σε μας και τους γύρω μας.
Της LifeCoach Ελένης Αϋφαντή
Η Ελένη Αϋφαντή είναι σύμβουλος Προσωπικής Ανάπτυξης (LifeCoach), εκπαιδευμένη στη Συστημική Ψυχιατρική και τη Διαχείριση Αρνητικών Καταστάσεων στο πλαίσιο του εκπαιδευτικού προγράμματος που παρέχεται στην Ιατρική Σχολή του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών. Είναι ειδικευμένη στο Νευρογλωσσικό Προγραμματισμό (NLP), ως εκπαιδεύτρια (NLP CoachingTrainer). Πτυχιούχος Διοίκησης Επιχειρήσεων από το Université de La Rochelle της Γαλλίας, η Ελένη εργάστηκε για 28 πολύ δημιουργικά χρόνια στον κόσμο της βιομηχανίας ως στέλεχος Παραγωγής, Αγορών, καθώς και στη Διοίκηση Ανθρώπινου Δυναμικού.
Έχοντας ολοκληρώσει αυτό τον κύκλο της επαγγελματικής της ζωής, αποφάσισε, το 2010, να αποδεχθεί τη φυσική της κλίση να υποστηρίζει και να καθοδηγεί ανθρώπους στην πραγματοποίηση των επιθυμιών που έχουν για τη ζωή τους. Έτσι, μελέτησε συστηματικά και αφοσιώθηκε με πάθος σε μια δουλειά για την οποία, στην πραγματικότητα, εκπαιδευόταν ήδη επί σειρά ετών, από μεγάλο προσωπικό ενδιαφέρον. Από το 2011 πραγματοποιεί βιωματικά σεμινάρια και ομαδικές ή ατομικές συνεδρίες συμβουλευτικής με μια ευρεία θεματολογία, όπως αυτογνωσία, σχέσεις, πραγματοποίηση στόχων, διαχείριση αρνητικών καταστάσεων, και άλλα.
