Δυστυχώς πια τα μεγάλα clubs αποτελούν παρελθόν και ο κόσμος ( μεταξύ αυτών και εμείς) που θέλει να ακούσει ξένη μουσική μαζεύετε σε μικρά τοπικά μπαράκια ή ακόμα και σε καφέ μπαρ που το βράδυ όσο περνάει η ώρα κλαμπίζουν.

Δόξα το θεό που υπάρχουν και αυτά δηλαδή.

Εννοείται πως δεν την έχω δεί αλλιώς ξαφνικά, intellectual και δήθεν ψαγμένη και εννοείται πως κάποτε πήγαινα και στα μπουζούκια. Πλάκα είχε η κατάσταση, τα μαγαζιά ήταν μια χαρά και τα σουξέ "έβγαιναν" αβίαστα. Αλλά δυστυχώς οι «μπουζουκοτραγουδιστές» και όλη η φάση δεν εξελίχθηκε στο πέρασμα του χρόνου. Οι περισσότεροι καλλιτέχνες αναλώθηκαν σε ανούσια ξεκατινιάσματα, έγιναν πανελίστες σε talent shows ή απλά εφησυχάστηκαν στα «σιγουράκια» hit τους, ακόμα και αν έχει περάσει μια δεκαετία απο τότε. Ίσως οι μόνοι που έκαναν όλα τα παραπάνω αλλα εξακολουθούν και παραμένουν στην πρώτη γραμμή είναι ο Antonio και η «Αννα, ζείς εσύ μας οδηγείς». Sorry, αγάπες αλλά μετά απο αυτούς το χάος.

Προτιμώ να περάσω μια νύχτα με τους Ιμάμ Μπαιλντί ( με την φωνάρα της Ρένας) απο το να ακούω το χιλιοακουσμένο «με λένε Γιώργο και ποτέ δεν τραγουδάω» απο τον Μαζωνάκη. Νισάφη πια κούκλες μου.

Επίσης βαριέμαι τρελά να βλέπω τον Σάκη να ζεί το 1992 σε κορμί 46αρη μπαμπά. Ok, δεν υπήρξα ποτέ και Ρουβίτσα, ούτε στις «καλές εποχές», φαντάσου τώρα δηλαδή.

Ενα αστέρι πέφτει, πέφτει, το κοιτώ στον (μπουζουκο) ουρανό.

Και για να λέμε τα πράγματα με το όνομα τους στα μπουζούκια πηγαίνεις για το απόλυτο see and be seen. Διαφορετικά τι νόημα έχει να βλέπεις φόρα παρτίδα το βρακί της κάθε “τραγουδιάρας” και να πληρώνεις την “μπόμπα” όσο μισό Christian Louboutin; Πήγαινα και σε στριπτιτζάδικο αν ήθελα να αντικρύσω την απόλυτη γύμνια.

Κάποτε τα πρώτα τραπέζια τα έκλειναν οι μεγάλοι επιχειρηματίες, τα τζάκια και οι εφοπλιστές. Για πολλούς λόγους, όλοι αυτοί πια δεν θέλουν να φαίνονται και καλά κάνουν κατα την γνώμη μου. Είναι ενδεικτικό ότι γιοί “κολοσσών” κάθονται διακριτικά στα πίσω τραπέζια, ξοδεύουν 500 - 600 ευρω και αποχωρούν σύντομα. Τώρα πια στα πρώτα τραπέζια βλέπεις άσχετους με ζεστό χρήμα, μπράβους της νύχτας και απλές παρέες που “χαρτζιλικώνουν” τους μετρ με ένα πενηντάρικο.

Pas mal, σημεία των καιρών.

Το θέμα είναι οτι εκεί εξω τα βράδια, «σέρνεται» ένα ατελείωτο χασμουρητό, δεν συμβαίνει τίποτα το φοβερό και ο κόσμος είναι σκυμμένος πάνω απο ένα κινητό και ποστάρει.

Και αν αναλογιστούμε οτι το κοσμοιστορικό γεγονός του αθηναικού κλάμπινγκ φέτος ήταν το opening του ιστορικού Rock & Roll στην Λουκιανού, καταλαβαίνουμε οτι τίποτα καινοτόμο δεν έγινε πάλι. Αγαπημένο spot το Rock, λατρεμένος ο Ανδρέας και ο Γιώργος, ωραίες οι αναμνήσεις καλό και το I love rock & roll, αλλα ο κόσμος άλλαξε πολύ απο τότε, ο ίδιος ο πλανήτης άλλαξε δραματικά τα τελευταία 20 χρόνια και εμείς θα συζητάμε ακόμα για τον...πολυέλαιο;