Οι ταινίες μας λένε ψέματα. Μας παρουσιάζουν αυτό το όραμα του κόσμου που συχνά δεν μπορούμε να δούμε. Τα πάντα είναι μεγαλύτερα στην ασημένια οθόνη, οι λέξεις είναι πιο δυνατές, τα συναισθήματα είναι πιο προφανή. Για εκείνη τη στιγμή, όταν βρισκόμαστε στο σκοτεινό θέατρο, πιστεύουμε ότι μπορεί να συμβεί κάτι, και εμείς μπορούμε να γίνουμε πρωταγωνιστές μιας μεγάλης ιστορίας. Και τότε όλα εξαφανίζονται. Πηγαίνουμε στο σπίτι και συνειδητοποιούμε ότι δεν είμαστε ακόμα υπερήρωες. Ότι ο καλύτερος φίλος μας δεν μιλάει ακόμα μετά από ένα τσακωμό. Το πρόσωπο που φανταζόμαστε ποτέ δεν θυμάται το όνομά μας. Είμαστε ουσιαστικά μίλια μακριά από το σημείο όπου πιστεύαμε ότι θα είμαστε σε αυτό το σημείο αν ήμασταν νεότεροι.